Een viering van verdriet, noemen ze het zelf. Crying Boys Cafe is hoe dan ook een opmerkelijke band. Het viertal uit Rotterdam combineert muzikale blijdschap met een besef van vergankelijkheid. Een beetje zoals de gospelsongs in de katoenvelden opgewekt zijn, onafhankelijk van de situatie van de zangers. En Crying Boys Cafe presenteert even makkelijk ouderwetse gevangenisblues en exotische 80ies pop met een indie sausje. Pak het album The Keys Not The People op Excelsior er maar bij. Hun optreden zal een ritueel van gemengde emoties worden, zoveel is duidelijk.