LaFaro is, op z'n Hollands gesteld, niet voor de poes. Beter nog, dit viertal uit Belfast klinkt als een hongerige tijger. Concertzalen zien er na optreden van LaFaro dan ook vaak uit alsof een wild publiek is losgelaten in een goed gevulde leeuwenkooi. "We keren terug naar de tijd toen rock nog leuk was", aldus gitarist en zanger Jonny Black. Al in 2007 werd de band omschreven als "old school post-hardcore met enkel drums, gitaar en dikke, vervormde bas waarbij Jonny Black zijn zang zo wringt alsof hij zijn mond vol heeft met boortjes." Die stem, ergens tussen Jello Biafra en Johnny Rotten in, kan inderdaad alle glazen breken. En dan dat beukwerk erachter. LaFaro is precies het tegenovergestelde van zijn naamgever, de zoetgevooisde jazzbasist Scott LaFaro. De Ieren grijpen terug op Jesus Lizard, Helmet, Shellac en Therapy?. Met een voorliefde voor teksten die gaan over de vieze geheimen van het leven. "Monsterlijk, uitdagend en briljant", schreef de BBC over het onlangs verschenen tweede album Easy Meat. Een band die stadions zou kunnen vullen, maar kiest voor het muzikale avontuur.