Het heeft wel iets van borderline. Muziek met zo veel spanning dat het op ieder onverwacht kan ontploffen. Alleen dan wel in een imposante, spannende en vooral erg prettige uitbarsting. Het Finse Murmansk heeft dat. Het is rauw, overstuurd en ook ambient, afstandelijk en agressief. Donkere melodie met een muur van geluid verpakt in echo en feedback. Shoegaze maar dan met een verbeten blik. Dan kom je als snel op vergelijkingen met Sonic Youth, My Bloody Valentine, Ride en PJ Harvey. Maar beter nog dan bedenken hoe Murmansk dan klinkt is om de band te gaan bekijken. De drie heren en de zingende dame zijn graag net zo in your face als een mee-eter op je neus. Een heftige.