Help, mijn man heeft een hobby, zal Stephanie Min gedacht hebben toen ze naar de kruin van vriend Jerome Watson zat te kijken die druk bezig was met zijn gitaar en vooral gitaareffecten. In plaats van een televisieprogramma te bellen besloot ze spontaan te gaan zingen. Terwijl ze nog nooit gezongen had. De popmelodieën in haar hoofd bleken perfect samen te gaan met de gitaarlijnen van Watson, gitaarpartijen die je in de hoek van Thurston Moore en Stephen Malkmus moet zoeken. Zo werd The History Of Apple Pie geboren en uitgebreid met nog een dame en twee heren. Wat daaruit voortkomt is muziek waarbij My Bloody Valentine, Blur ten tijde van en Pavement zijn geabsorbeerd en verbrokkeld in een stijl die het midden houdt tussen sleets en optimistisch, afstandelijk en oprecht; een wazige maquette voor een alternatieve werkelijkheid. Hun vrienden van Yuck waren vorig jaar tijdens Eurosonic al de talk of the town, The History Of Apple Pie zal dat dit jaar kunnen zijn.