Voor de leerlingen is het jammer dat deze twee muziekbeesten het niet gered hebben om voor de klas terecht te komen, voor muziekfans is het een zegen. De Ieren Conall O’Breachain en John Duignan leerden elkaar kennen op de lerarenopleiding. Banduitbreiding was niet nodig, want met enkel gitaar en drums bleken We Cut Corners nummers te kunnen maken die staan als een huis. De ene keer zijn het nummers die je een klap in je gezicht geven, de andere keer zijn het weer prachtige miniatuurtjes. Ergens tussen Burt Bacharach en Death From Above 1979 noemen ze het zelf treffend. Of zoals de Irish Times het omschreef: alsof Bright Eyes zich bij The White Stripes naar binnen probeert te ellebogen. Zingen doen ze ook samen. O’Breachain met een falset die tegen het vrouwelijke aanzit en Duignan die tegenwicht biedt met een donkere stem. Het minimalisme van de twee instrumenten is nu eens geen beperking, maar een uitdaging om alles op de harmonie te gooien. Het gaat ze goed af. We Cut Corners deed voorprogramma's voor Joan As A Policewoman,  Villagers en Two Door Cinema Club. Debuutalbum Today I Realised I Could Go Home Backwards ligt klaar voor release. De meesters hebben een dikke krul alvast te pakken.