Verwacht het onverwachte. Een schrijver die zijn woorden raaskalt en fluistert. Begeleid door dansbare beats en sprankelende melodieën. En dat in je gezicht. Letterlijk in je gezicht. Ongemakkelijk misschien, maar uiteindelijk kan je lichaam niet anders dan luisteren naar de muziek en je begint ritmisch heen en weer te bewegen. Je brein drukt zich hiermee in de spagaat tussen het aansturen van de dans en het tegelijk nadenken over de dood en het leven. Die zijn immers allebei verweven in de teksten van Electropoëzie. Een wisselwerking tussen de gegeven energie van artiest en publiek bloeit op. Samen werken zij toe naar een collectieve verbaasde uitroep: ‘Wat heb ik nou weer meegemaakt?!’